Το βινύλιο επέστρεψε για τα καλά στη ζωή μας, αν και για πάρα πολλούς ποτέ δεν έφυγε. Βέβαια οι συνθήκες όπως διαμορφώνονται από τις επιλογές των εταιρειών και την τακτική πολλών δισκοπώλων παγκοσμίως ώστε να εκταμιεύσουν την αναγέννηση του βινυλίου, πάλι θα το σκοτώσουν πριν την ώρα του!
Αν και από πλευράς δυναμικής πρέπει να ευχαριστούμε την απροσδιόριστη και αυτοαναιρούμενη κοινότητα των χίπστερ για την επιστροφή του, όμως οι μεταλλάδες έχουν επίσης τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την άνοδο του. Ας μην ξεχνάμε, ότι το 2013 στην μεγάλη μπαντο-μάνα Βρετανία το rock και το metal ξεπέρασε σε δημοτικότητα την pop. H rock και metal κοινότητα στερεοτυπικά χαρακτηρίζεται από την αφοσίωση, την συνέπεια των οπαδών της αλλά και πόσο «ψείρες» και σχολαστικοί γίνονται όταν αφορά την μουσική συλλογή τους. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται το marketing κάποιων μεγάλων εταιρειών και υπονομεύει την περαιτέρω εξάπλωση του ίδιου του προϊόντος που θέλουν να προωθήσουν. Ας δούμε όμως τα θέματα πιο συγκεκριμένα.
Γιατί είναι πανάκριβα ξαφνικά; Το βινύλιο κατάφερε να φτάσει το 2% των παγκοσμίων πωλήσεων. Μπορεί το ποσοστό να φαίνεται λίγο, αλλά είναι τεράστιο νούμερο και ότι ας μη γελιόμαστε δεν θα ξεπεράσει τα CD ή τα MP3 (τα επίσημα βρε τζαμπατζή, όχι του Pirate Bay, για πωλήσεις μιλάμε). Για να καταλάβουμε την διαφορά το 2005 μόνο στις ΗΠΑ τα βινύλια αποφέραν στις εταιρείες $14.2εκ, ενώ το 2012 $171εκ. Η άνοδος λοιπόν σε απλά λόγια, επέτρεψε στις εταιρείες τώρα που είναι μόδα να τα ακριβύνουν λίγο ακόμα. Το βινύλιο ξαφνικά μετά από δεκαετίες στο περιθώριο έγινε άποψη και vintage αισθητική. Αλλά δεν ενοχλεί ουσιαστικά κανέναν αυτό. Ούτε φυσικά ότι βλέπουμε την μία επανέκδοση αγαπημένων μας δίσκων μετά την άλλη. Βέβαια πολλές επανεκδόσεις αφορούν πολυπλατινιένους δίσκους, που κυκλοφόρησαν σε εκατομμύρια αντίτυπα και που τους βρίσκεις ακόμα στο Μοναστηράκι και σε κάθε παζάρι για 1 ευρώ. Αλλά ούτε αυτό πρέπει να μας ενοχλεί, δεν έχουν όλοι κοντά τους ένα Μοναστηράκι ή ένα garage sale. Μετά ήρθε όμως και το Record Store Day για να υποστηρίξει τα ανεξάρτητα δισκοπωλεία και ήταν μια ωραία γιορτή –ίσως να μην είναι τόσο εμφανές στη Ελλάδα- για τους βινυλιολάτρες. Μέχρι που έγινε και αυτό πολύ μεγάλο γεγονός και μπήκαν στο χορό πάλι οι μεγάλες εταιρείες με «ειδικές» εκδόσεις που τελικά βρίσκεις και στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς σου μετά από λίγο. Μέσα σε όλα όμως παίζει το ρόλο του και το internet.
Γιατί είναι πανάκριβα ξαφνικά; Το βινύλιο κατάφερε να φτάσει το 2% των παγκοσμίων πωλήσεων. Μπορεί το ποσοστό να φαίνεται λίγο, αλλά είναι τεράστιο νούμερο και ότι ας μη γελιόμαστε δεν θα ξεπεράσει τα CD ή τα MP3 (τα επίσημα βρε τζαμπατζή, όχι του Pirate Bay, για πωλήσεις μιλάμε). Για να καταλάβουμε την διαφορά το 2005 μόνο στις ΗΠΑ τα βινύλια αποφέραν στις εταιρείες $14.2εκ, ενώ το 2012 $171εκ. Η άνοδος λοιπόν σε απλά λόγια, επέτρεψε στις εταιρείες τώρα που είναι μόδα να τα ακριβύνουν λίγο ακόμα. Το βινύλιο ξαφνικά μετά από δεκαετίες στο περιθώριο έγινε άποψη και vintage αισθητική. Αλλά δεν ενοχλεί ουσιαστικά κανέναν αυτό. Ούτε φυσικά ότι βλέπουμε την μία επανέκδοση αγαπημένων μας δίσκων μετά την άλλη. Βέβαια πολλές επανεκδόσεις αφορούν πολυπλατινιένους δίσκους, που κυκλοφόρησαν σε εκατομμύρια αντίτυπα και που τους βρίσκεις ακόμα στο Μοναστηράκι και σε κάθε παζάρι για 1 ευρώ. Αλλά ούτε αυτό πρέπει να μας ενοχλεί, δεν έχουν όλοι κοντά τους ένα Μοναστηράκι ή ένα garage sale. Μετά ήρθε όμως και το Record Store Day για να υποστηρίξει τα ανεξάρτητα δισκοπωλεία και ήταν μια ωραία γιορτή –ίσως να μην είναι τόσο εμφανές στη Ελλάδα- για τους βινυλιολάτρες. Μέχρι που έγινε και αυτό πολύ μεγάλο γεγονός και μπήκαν στο χορό πάλι οι μεγάλες εταιρείες με «ειδικές» εκδόσεις που τελικά βρίσκεις και στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς σου μετά από λίγο. Μέσα σε όλα όμως παίζει το ρόλο του και το internet.
Το Discogs χαλάει ή φτιάχνει την αγορά; Το discogs οι λάτρεις του βινυλίου το επισκέπτονται πιο πολύ και από το Facebook. Αυτό το site έδωσε αρχικά την δυνατότητα σε όλους τους βινυλιομανείς της υφηλίου να βρουν π.χ. το πιο σπάνιο σινγκλάκι των Metallica που κρυβόταν για χρόνια σε κάποιο υπόγειο ενός παλιού μεταλλά στην Ανωκάτω Βουρδουλίτσα. Οδήγησε όμως μοιραία και σε μια παγκόσμια ομογενοποίηση των τιμών των δίσκων, εφόσον και ο τελευταίος δισκοπώλης συμβουλεύεται για τιμές εκεί, οι οποίες σχηματίζονται από τη διάθεση και την ανάγκη του κάθε συλλέκτη που θεωρεί ότι οι δίσκοι του αξίζουν το βάρος τους σε χρυσάφι ή όσο 10 πυρηνικές κεφαλές. Μια δισκότσαρκα σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου επιβεβαιώνει το γεγονός αυτό. Βέβαια στην τελική ανάλυση παγκόσμια κρίση έχουμε και κάπως πρέπει να συντηρηθεί και η εταιρεία στον ανταγωνισμό αλλά και ο δισκοπώλης. Στο πόλεμο και στα βινύλια δυστυχώς όλα επιτρέπονται, επομένως πάμε παρακάτω.
Η απάτη των χρωμάτων [WARNING : Geek alert] Είναι βέβαιο πως κάθε συλλέκτης έχει βασανιστεί μέσα σε ένα δισκοπωλείο ή online για ποια έκδοση ενός δίσκου να αγοράσει. Την μπορδοροδοκόκκινη; Την πιτσιλωτή λεοπαρδαλέ; Την σπάνια ανάγλυφη έκδοση που παίζει στις 78 στροφές ή την ξενέρωτη απλή μαύρη του λαουτζίκου. Τα χρωματιστά βινύλια αποτελούν πόλο έλξης και προτίμησης για πολλούς καταναλωτές, μιας και θεωρούνται πιο συλλεκτικά. Σίγουρα όπως διαμορφώθηκαν οι τιμές ένας δίσκος π.χ. της Kate Bush έχει 2-3 ευρώ αλλά ο πράσινος φωσφοριζέ έχει 100. Υπάρχει όμως αρκετή συζήτηση σε διάφορα έντυπα και online για το ποιο είναι καλύτερο. Για αυτούς λοιπόν που ΔΕΝ έχουν την τρέλα να μαζέψουν κάθε έκδοση ενός δίσκου της αγαπημένης τους μπάντας ή καλλιτέχνη, το Rock Overdose ήρθε να δώσει την λύση με επιστημονικά επιχειρήματα. Η ποιότητα κάθε δίσκου εξαρτάται από την ποιότητα της πρώτης ύλης αλλά και από την κατεργασία που κάνει κάθε εργοστάσιο που τυπώνει βινύλια. Για όσους δεν ξέρουν η πρώτη ύλη του δίσκου βινυλίου είναι το γνωστό μας PVC (ή το πολυβινυλοχλωρίδιο ή αλλιώς χλωριούχο πολυβινύλιο). Το PVC κανονικά είναι σχετικά διάφανο. Το μαύρο χρώμα προέρχεται από την προσθήκη άνθρακα η οποία το κάνει μαύρο. Πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός ότι άνθρακας είναι ο ομογενοποιητικός παράγοντας που μειώνει δραστικά των θόρυβο της επιφάνειας του δίσκου. Η προσθήκη άλλου μίγματος χρώματος δεν επιτρέπει ιδιαίτερα την χρήση του μαύρου άνθρακα και σε γενικές γραμμές δεν είναι τόσο καλής ποιότητας. Επομένως για αυτό το λόγο τα χρωματιστά και διάφανα βινύλια (σε γενικές γραμμές πάντα), φθείρονται πιο γρήγορα και έτσι μετά από λιγες ακροάσεις ακούγονται τα γνωστά σκρατς στον ήχο. Επίσης τα εργοστάσια γενικά δεν προτιμούν τα χρωματιστά διότι πρέπει να καθαρίζουν την πρέσα πριν αλλά και μετά το τύπωμα άρα είναι και πιο χρονοβόρα. Επομένως τα χρωματιστά δεν θα έπρεπε να είναι πρώτη επιλογή αφού είναι ακριβότερα ενώ κοστίζουν φθηνότερα στις εταιρείες να τα φτιάξουν και είναι συνήθως λίγο κατώτερης ποιότητας από τα απλά μαύρα βινύλια. Την επόμενη φορά που θα σκέφτεσαι λοιπόν μαύρο ή τα χρώματα του ουράνιου τόξου, θυμήσου τον άνθρακα.
Η απάτη των χρωμάτων [WARNING : Geek alert] Είναι βέβαιο πως κάθε συλλέκτης έχει βασανιστεί μέσα σε ένα δισκοπωλείο ή online για ποια έκδοση ενός δίσκου να αγοράσει. Την μπορδοροδοκόκκινη; Την πιτσιλωτή λεοπαρδαλέ; Την σπάνια ανάγλυφη έκδοση που παίζει στις 78 στροφές ή την ξενέρωτη απλή μαύρη του λαουτζίκου. Τα χρωματιστά βινύλια αποτελούν πόλο έλξης και προτίμησης για πολλούς καταναλωτές, μιας και θεωρούνται πιο συλλεκτικά. Σίγουρα όπως διαμορφώθηκαν οι τιμές ένας δίσκος π.χ. της Kate Bush έχει 2-3 ευρώ αλλά ο πράσινος φωσφοριζέ έχει 100. Υπάρχει όμως αρκετή συζήτηση σε διάφορα έντυπα και online για το ποιο είναι καλύτερο. Για αυτούς λοιπόν που ΔΕΝ έχουν την τρέλα να μαζέψουν κάθε έκδοση ενός δίσκου της αγαπημένης τους μπάντας ή καλλιτέχνη, το Rock Overdose ήρθε να δώσει την λύση με επιστημονικά επιχειρήματα. Η ποιότητα κάθε δίσκου εξαρτάται από την ποιότητα της πρώτης ύλης αλλά και από την κατεργασία που κάνει κάθε εργοστάσιο που τυπώνει βινύλια. Για όσους δεν ξέρουν η πρώτη ύλη του δίσκου βινυλίου είναι το γνωστό μας PVC (ή το πολυβινυλοχλωρίδιο ή αλλιώς χλωριούχο πολυβινύλιο). Το PVC κανονικά είναι σχετικά διάφανο. Το μαύρο χρώμα προέρχεται από την προσθήκη άνθρακα η οποία το κάνει μαύρο. Πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός ότι άνθρακας είναι ο ομογενοποιητικός παράγοντας που μειώνει δραστικά των θόρυβο της επιφάνειας του δίσκου. Η προσθήκη άλλου μίγματος χρώματος δεν επιτρέπει ιδιαίτερα την χρήση του μαύρου άνθρακα και σε γενικές γραμμές δεν είναι τόσο καλής ποιότητας. Επομένως για αυτό το λόγο τα χρωματιστά και διάφανα βινύλια (σε γενικές γραμμές πάντα), φθείρονται πιο γρήγορα και έτσι μετά από λιγες ακροάσεις ακούγονται τα γνωστά σκρατς στον ήχο. Επίσης τα εργοστάσια γενικά δεν προτιμούν τα χρωματιστά διότι πρέπει να καθαρίζουν την πρέσα πριν αλλά και μετά το τύπωμα άρα είναι και πιο χρονοβόρα. Επομένως τα χρωματιστά δεν θα έπρεπε να είναι πρώτη επιλογή αφού είναι ακριβότερα ενώ κοστίζουν φθηνότερα στις εταιρείες να τα φτιάξουν και είναι συνήθως λίγο κατώτερης ποιότητας από τα απλά μαύρα βινύλια. Την επόμενη φορά που θα σκέφτεσαι λοιπόν μαύρο ή τα χρώματα του ουράνιου τόξου, θυμήσου τον άνθρακα.
Συμπερασματικά, το μάθημα που κανείς δεν θέλει να πάρει είναι ότι από την δεκαετία του 1990 που οι εταιρείες με την υπερτιμολόγηση -και ειδικά των singles- οδήγησαν μοιραία στο παράνομο κατέβασμα και αφού με τα χίλια ζόρια το ίσιωσαν (itunes κτλ), ακολουθούν την ίδια ανόητη στρατηγική στο βωμό του εφήμερου κέρδους. Εξάλλου η μεγαλύτερη μερίδα του καταναλωτικού κοινού αγοράζει επιλεκτικά τραγούδια σε digital format και όχι ολόκληρους δίσκους και δισκογραφίες όπως οι περισσότεροι μεταλλοροκάδες προτιμούν. Εμείς μόνο ελπίζουμε να συνεχιστεί αυτή η «μόδα» και να βλέπουμε περισσότερα βινύλια στα ράφια και να συνειδητοποιηθούν νωρίς τα σφάλματα ώστε να μπορούμε –όσο μπορούμε- να υποστηρίζουμε την αγαπημένη μας μουσική.
ΠΗΓΗ: periergaa.blogspot
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr