Ήρθες σε κτήριο μακρόσυρτο απ’ τις φωνές, για να τις δυναμώσεις
Ήρθες σε μαύρες σκοτεινιές
Σαν τα μαλλιά του κάστανου, που μου άρεσαν πάντα
Να προσθέσεις ανταύγειες ξανθές
Ήρθες να νανουρίσεις ένα μωρό που ακροβατεί στην κούνια και το αγκάλιασες με κίτρινα σχοινιά
Ήρθες για να μιλήσεις δίχως λόγια, να φύγει σαν ξόρκι η λησμονιά.
Ήρθα κι εγώ στο σπίτι σου, που ‘χες ψηλά έναν πολυέλαιο αποδοχής.
Δεν το δα τούτο σε γυναίκα στο πα μια φορά
Και στο κέντρο ένα όργανο εκκλησιαστικό
Σαν εκκλησία ενετική που παίζει μελωδίες…
Τσαβδάρης Αθαν. Ευάγγελος
για το ialmopia.gr
Μια εικόνα, χίλιες λέξεις..!! Η ηρεμία, τα λόγια της σιωπής, που μιλούν στην ψυχή, καλύπτοντας κενά, με την γοητεία της αρμονίας, αποπνέουν σαν μια χαρισματική ευωδία αμοιβαίων συναισθημάτων, που αποδεικνύουν εκείνα για τα οποία οφείλουμε ακόμα και την ύπαρξή μας ώς οντότητες. Ευάγγελος Δημ.Μπεγλόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφή