Εξω από το μικρόκοσμο της πολιτικής (και δημοσιογραφικής) πιάτσας, το θέμα συζήτησης δεν είναι η Κεντροαριστερά των 58, ούτε πώς θα πάει η κυβέρνηση στις ευρωεκλογές, πιθανόν και σε εθνικές εκλογές. Η αγωνία για την προσωπική επιβίωση του κάθε νοικοκυριού και ο φόβος για το μέλλον της χώρας -όχι σαν μία αφηρημένη και πολιτικά εκμεταλλεύσιμη έννοια, πρόσφορη σε πατριδοκάπηλους και εθνικιστές, αλλά σαν την κοινωνία, την οικονομία, τη δημοκρατία όπου ζούμε όλοι- κυριαρχούν.
«Εσείς βάλατε πετρέλαιο;», «Πληρώνεσαι;», «Πόσο σού μείωσαν το μισθό;», «Πώς τα βγάζεις πέρα με το δάνειο;» είναι οι ερωτήσεις που κάνουμε ο ένας στον άλλο και όλοι οι διάλογοι καταλήγουν στο «Υπάρχει άραγε ελπίδα να αλλάξει κάτι;».
Οι αγωνίες του πολιτικού συστήματος, πάλι, είναι εντελώς διαφορετικές. Την ώρα της πιο μεγάλης κρίσης οι ίδιοι οι πολιτικοί εκφραστές του παρελθόντος μία έννοια έχουν και αυτή καθοδηγεί όλες τους τις κινήσεις: Οχι πώς θα αλλάξει η χώρα, ούτε πώς θα αλλάξουν οι ίδιοι, αλλά πώς το σύστημα αυτό θα μεταλλαχθεί, για να επιβιώσει ίδιο και απαράλλαχτο. Αν η κρίση αποτελεί όντως ευκαιρία για αλλαγή, αυτή μοιάζει να έχει χαθεί, αφού μπροστά στους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς δεν χωρά κανένα όραμα.
Η κυβέρνηση είναι απασχολημένη με το παιχνίδι τής δήθεν αντίστασης στην τρόικα, λανσάροντας για λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης τα περί μονομερών ενεργειών, ενώ στο παρασκήνιο αποζητεί τη συμφωνία. Στην πραγματικότητα, τη βολεύει πάρα πολύ να συνεχιστεί η «εμπλοκή» με την τρόικα για όσο τουλάχιστον διάστημα δεν έχει ταμειακό πρόβλημα, δηλαδή μέχρι τον Μάιο. Τότε -τι ευτυχής σύμπτωση- θα μπορεί να πάει στις ευρωεκλογές όποια και εάν είναι η κατάληξη της διαπραγμάτευσης, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι «παλέψαμε ενάντια στην κακιά τρόικα».
Το μόνο της πρόβλημα είναι πως οι εταίροι και δανειστές μάλλον αρχίζουν να χάνουν την υπομονή τους, αν και δεν θέλουν να τραβήξουν τα πράγματα στα άκρα. Ο μόνος στόχος αυτής της τακτικής είναι η πολιτική επιβίωση της κυβέρνησης - η ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται επ' ουδενί δεν αμφισβητείται.
Την ίδια ώρα τα απομεινάρια του εκσυγχρονισμού προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν ένα πολιτικό μανδύα για να καλύψουν και να περισώσουν ένα παλιό σύστημα εξουσίας, απαξιωμένο στα μάτια της κοινωνίας. Με Σημίτη και Βενιζέλο, ΠΑΣΟΚους και κρατικοδίαιτους που αναζητούν τρόπο να παραμείνουν στο παιχνίδι, η «πρωτοβουλία των 58» ελάχιστη σχέση μπορεί να έχει με όποια ουσιαστική ζύμωση στον ταλαιπωρημένο χώρο της Κεντροαριστεράς. Το μόνο που εκφράζει είναι η αγωνία της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης ορισμένων, που, βλέποντας ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ κινδυνεύουν να μείνουν εκτός Βουλής, σχεδιάζουν ένα «νέο» κόμμα που θα μπορούσε ίσως να συγκεντρώσει πάνω από 3% και να παίξει το ρόλο του δορυφόρου στην επόμενη κυβέρνηση. Το θέμα δηλαδή είναι κάπως να τη βολέψουν ορισμένοι για ακόμη μία φορά.
Τα παιχνίδια αυτά όμως δεν έχουν πια απήχηση στην κοινωνία. Και η μόνη που μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα «υπάρχει άραγε ελπίδα να αλλάξει κάτι;» είναι η ίδια.
πηγη:enet.gr
«Εσείς βάλατε πετρέλαιο;», «Πληρώνεσαι;», «Πόσο σού μείωσαν το μισθό;», «Πώς τα βγάζεις πέρα με το δάνειο;» είναι οι ερωτήσεις που κάνουμε ο ένας στον άλλο και όλοι οι διάλογοι καταλήγουν στο «Υπάρχει άραγε ελπίδα να αλλάξει κάτι;».
Οι αγωνίες του πολιτικού συστήματος, πάλι, είναι εντελώς διαφορετικές. Την ώρα της πιο μεγάλης κρίσης οι ίδιοι οι πολιτικοί εκφραστές του παρελθόντος μία έννοια έχουν και αυτή καθοδηγεί όλες τους τις κινήσεις: Οχι πώς θα αλλάξει η χώρα, ούτε πώς θα αλλάξουν οι ίδιοι, αλλά πώς το σύστημα αυτό θα μεταλλαχθεί, για να επιβιώσει ίδιο και απαράλλαχτο. Αν η κρίση αποτελεί όντως ευκαιρία για αλλαγή, αυτή μοιάζει να έχει χαθεί, αφού μπροστά στους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς δεν χωρά κανένα όραμα.
Η κυβέρνηση είναι απασχολημένη με το παιχνίδι τής δήθεν αντίστασης στην τρόικα, λανσάροντας για λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης τα περί μονομερών ενεργειών, ενώ στο παρασκήνιο αποζητεί τη συμφωνία. Στην πραγματικότητα, τη βολεύει πάρα πολύ να συνεχιστεί η «εμπλοκή» με την τρόικα για όσο τουλάχιστον διάστημα δεν έχει ταμειακό πρόβλημα, δηλαδή μέχρι τον Μάιο. Τότε -τι ευτυχής σύμπτωση- θα μπορεί να πάει στις ευρωεκλογές όποια και εάν είναι η κατάληξη της διαπραγμάτευσης, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι «παλέψαμε ενάντια στην κακιά τρόικα».
Το μόνο της πρόβλημα είναι πως οι εταίροι και δανειστές μάλλον αρχίζουν να χάνουν την υπομονή τους, αν και δεν θέλουν να τραβήξουν τα πράγματα στα άκρα. Ο μόνος στόχος αυτής της τακτικής είναι η πολιτική επιβίωση της κυβέρνησης - η ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται επ' ουδενί δεν αμφισβητείται.
Την ίδια ώρα τα απομεινάρια του εκσυγχρονισμού προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν ένα πολιτικό μανδύα για να καλύψουν και να περισώσουν ένα παλιό σύστημα εξουσίας, απαξιωμένο στα μάτια της κοινωνίας. Με Σημίτη και Βενιζέλο, ΠΑΣΟΚους και κρατικοδίαιτους που αναζητούν τρόπο να παραμείνουν στο παιχνίδι, η «πρωτοβουλία των 58» ελάχιστη σχέση μπορεί να έχει με όποια ουσιαστική ζύμωση στον ταλαιπωρημένο χώρο της Κεντροαριστεράς. Το μόνο που εκφράζει είναι η αγωνία της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης ορισμένων, που, βλέποντας ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ κινδυνεύουν να μείνουν εκτός Βουλής, σχεδιάζουν ένα «νέο» κόμμα που θα μπορούσε ίσως να συγκεντρώσει πάνω από 3% και να παίξει το ρόλο του δορυφόρου στην επόμενη κυβέρνηση. Το θέμα δηλαδή είναι κάπως να τη βολέψουν ορισμένοι για ακόμη μία φορά.
Τα παιχνίδια αυτά όμως δεν έχουν πια απήχηση στην κοινωνία. Και η μόνη που μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα «υπάρχει άραγε ελπίδα να αλλάξει κάτι;» είναι η ίδια.
πηγη:enet.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr