Οι δύο θάνατοι που στιγμάτισαν το 2013 είναι κατά τη γνώμη μου και τα πιο σημαντικά πολιτικά γεγονότα αυτής της χρονιάς ώς τώρα. Εννοώ το θάνατο του νεαρού που εξωπετάχτηκε από το τρόλεϊ και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Δύο περιπτώσεις βίας που σφραγίζουν τη μοίρα αυτής της κοινωνίας πολύ περισσότερο από τα λεγόμενα για πρωτογενές πλεόνασμα, τις εκλογές στη Γερμανία ή το success story της κυβέρνησης. Και τούτο γιατί η βία που ενδημεί τόσο στην καθημερινότητά μας όσο και σε θεσμικό επίπεδο είναι πολύ πιο οδυνηρά σημαντική από οποιαδήποτε πολιτική σπέκουλα.
Ποιο άραγε είναι το πιο ανησυχητικό; Αποφασίστε εσείς.
Η τρέλα που τυφλώνει δύο ανθρώπους και τους οδηγεί στα άκρα δι' ασήμαντον αφορμήν, ή η οργανωμένη βία μιας εγκληματικής ομάδας που έχει διαβρώσει πολλά, αντίθετων συμφερόντων, κοινωνικά στρώματα, διεισδύοντας επιπλέον στο σκληρό πυρήνα της Ελληνικής Αστυνομίας, ναρκώνοντας τις λειτουργίες της Δικαιοσύνης και εκπορθώντας αυτό το ίδιο το Κοινοβούλιο;
Τα πράγματα δεν είναι εύκολα επειδή τα πράγματα αφορούν τον καθένα μας ξεχωριστά, εφ' όσον όλοι έχουμε αποδεχθεί τη βία ως λογικό (;), δηλαδή αναπόφευκτο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Αναφέρομαι στους μικρούς φασισμούς που εκτρέφουμε λίγο-πολύ όλοι μας, ανεχόμενοι από την καθημερινή αγένεια του διπλανού ώς την υποκρισία και το ψεύδος μιας ολόκληρης πολιτείας. Ενός κράτους που αντιμετωπίζει τον πολίτη ως σταθερό και πειθήνιο θύμα του. Να γιατί μίλησα για θεσμική βία χωρίς να υπονοώ αποκλειστικά τη Χρυσή Αυγή.
Η κρίση όμως έχει κι άλλες διαστάσεις:
Αποδεχτήκαμε ως κοινωνία τη βελούδινη βία των ΜΜΕ, τα οποία μας έπεισαν πως ο μόνος ένοχος για τα σκάνδαλα των εξοπλιστικών προγραμμάτων ήταν ο Τσοχατζόπουλος, έστω και ο Σμπώκος, που ήδη καταδικάστηκαν, ενώ δεν έχει ούτε καν ηθική ευθύνη ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης, ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Βενιζέλος, που απήλλαξε τον Ακη στη Βουλή, τα μέλη του ΚΥΣΕΑ που δεν κλητεύθηκαν στο δικαστήριο κ.λπ.
Πραγματική γάτα, η ελληνική πολιτεία κρύβει επιμελώς και διαχρονικά τις ακαθαρσίες της. Και άλλα φαινόμενα παρακμής: το ότι το ελληνικό αναγνωστικό κοινό ανέβασε από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του έως και σήμερα -που έχει αποκαλυφθεί το σιχαμένο πρόσωπο του Θέμου Αναστασιάδη- το «Πρώτο Θέμα» στην κορυφή της αναγνωσιμότητας. Παράλληλα, η ιδιωτική τηλεόραση τον ανταμείβει, αυτόν τον ασυμβίβαστο κυνηγό της αλήθειας (!) με πολυετή ροζ εκπομπή, στην οποία εξάλλου έχουν παρελάσει όλοι οι σταρ του lifestyle.
Είχα καταγγείλει από τη δεκαετία του '80 και τον Κωστοπουλισμό και τον Τσαγκαρουσιανισμό ως εκπτωτικά φαινόμενα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Τον πρώτο για το μάτσο κωλοπαιδισμό του και το λαϊκίστικο μπρουταλισμό του και τον δεύτερο για τη δηθενιά ως αισθητική και το συνδικαλισμό της επιθυμίας. Αυτό που με εξόργιζε και με εξοργίζει είναι πως αμφότεροι παραμένουν ταλαντούχοι, δηλαδή επικίνδυνοι για όσους ξεγελιούνται από τη λάμψη του τσίγκου.
ΟΚωστόπουλος, ξεπουπουλιασμένος, επέστρεψε ως διασκεδαστής και ο Τσαγκαρουσιάνος επιμένει ακόμη να πουλάει το lifestyle ως αισθητική πρόταση. Παράδοξο: η «Κυριακάτικη Αυγή» δεν έχει ξεκολλήσει από τα 6.500 φύλλα, παρά την αναμφισβήτητη ποιότητά της και παρά την απογείωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Τις πταίει; Η μίζερη κομματίλα που συνεχίζει να χαρακτηρίζει την εφημερίδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και φαινόμενα του τύπου «εργατολόγος» Αλέξης Μητρόπουλος, που δεν ταιριάζουν ούτε στην αισθητική ούτε στην ιστορία της Αριστεράς. Ιδού ο ορισμός του μεταμοντέρνου. Να ψωνίζεις πολιτικές περσόνες από του Αυτιά. Κατά τα άλλα, οι δύο θάνατοι που προανέφερα εξακολουθητικά δείχνουν ποιο είναι το βαθύτερό μας πρόσωπο. Μόνο που αρνούμαστε να το δούμε.
ΥΓ. 1: Αταξινόμητη -και γι' αυτό απρόβλεπτη- βία είναι το φονικό βλέμμα που μου ρίχνει ο νεαρός με τα γουόκμαν στο Μετρό. Με θεωρεί υπαίτιο όλων των δεινών του και εν πολλοίς έχει δίκιο.
ΥΓ. 2: Βία επίσης είναι η ρετουσαρισμένη γιγαντοαφίσα του Τράγκα να με τιμωρεί στους δρόμους της πόλης που αγαπάω. Κάποιες εικόνες θα τις πληρώνουμε για καιρό ακόμα.
ΥΓ. 3: Βία ακόμα, τέλος, είναι τα κλειστά πανεπιστήμια, για τα οποία φταίνε τόσο οι πρυτανείες, τα μέλη ΔΕΠ κ.λπ. όσο και οι εκάστοτε ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας. Με τον ξερολισμό και την υποκρισία τους. Λιγότερο φταίνε οι διοικητικοί υπάλληλοι, έστω κι αν πολλοί απ' αυτούς έχουν προσληφθεί με σκοτεινές διαδικασίες και ψευδή προσόντα. Προφανώς απ' όλους τους παραπάνω υπευθύνους κανείς δεν έμαθε ποτέ για το όργιο μίζας που λαμβάνει χώρα σε σχεδόν κάθε εργολαβία των ΑΕΙ, δεκαετίες τώρα, χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί (κύριε Αυτιά μου).
Το ότι επωφελούνται λίγοι, δεν αθωώνει κανέναν από τους υπόλοιπους.
ΥΓ. 4: Ή, όπως θα 'λεγε και ο μέγας Πουλικάκος: «Πολλή αθωότης έπεσε στον τόπο τελευταία».
Του ΜΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ επ. καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών / enet.gr
Δύο περιπτώσεις βίας που σφραγίζουν τη μοίρα αυτής της κοινωνίας πολύ περισσότερο από τα λεγόμενα για πρωτογενές πλεόνασμα, τις εκλογές στη Γερμανία ή το success story της κυβέρνησης. Και τούτο γιατί η βία που ενδημεί τόσο στην καθημερινότητά μας όσο και σε θεσμικό επίπεδο είναι πολύ πιο οδυνηρά σημαντική από οποιαδήποτε πολιτική σπέκουλα.
Ποιο άραγε είναι το πιο ανησυχητικό; Αποφασίστε εσείς.
Η τρέλα που τυφλώνει δύο ανθρώπους και τους οδηγεί στα άκρα δι' ασήμαντον αφορμήν, ή η οργανωμένη βία μιας εγκληματικής ομάδας που έχει διαβρώσει πολλά, αντίθετων συμφερόντων, κοινωνικά στρώματα, διεισδύοντας επιπλέον στο σκληρό πυρήνα της Ελληνικής Αστυνομίας, ναρκώνοντας τις λειτουργίες της Δικαιοσύνης και εκπορθώντας αυτό το ίδιο το Κοινοβούλιο;
Τα πράγματα δεν είναι εύκολα επειδή τα πράγματα αφορούν τον καθένα μας ξεχωριστά, εφ' όσον όλοι έχουμε αποδεχθεί τη βία ως λογικό (;), δηλαδή αναπόφευκτο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Αναφέρομαι στους μικρούς φασισμούς που εκτρέφουμε λίγο-πολύ όλοι μας, ανεχόμενοι από την καθημερινή αγένεια του διπλανού ώς την υποκρισία και το ψεύδος μιας ολόκληρης πολιτείας. Ενός κράτους που αντιμετωπίζει τον πολίτη ως σταθερό και πειθήνιο θύμα του. Να γιατί μίλησα για θεσμική βία χωρίς να υπονοώ αποκλειστικά τη Χρυσή Αυγή.
Η κρίση όμως έχει κι άλλες διαστάσεις:
Αποδεχτήκαμε ως κοινωνία τη βελούδινη βία των ΜΜΕ, τα οποία μας έπεισαν πως ο μόνος ένοχος για τα σκάνδαλα των εξοπλιστικών προγραμμάτων ήταν ο Τσοχατζόπουλος, έστω και ο Σμπώκος, που ήδη καταδικάστηκαν, ενώ δεν έχει ούτε καν ηθική ευθύνη ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης, ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Βενιζέλος, που απήλλαξε τον Ακη στη Βουλή, τα μέλη του ΚΥΣΕΑ που δεν κλητεύθηκαν στο δικαστήριο κ.λπ.
Πραγματική γάτα, η ελληνική πολιτεία κρύβει επιμελώς και διαχρονικά τις ακαθαρσίες της. Και άλλα φαινόμενα παρακμής: το ότι το ελληνικό αναγνωστικό κοινό ανέβασε από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του έως και σήμερα -που έχει αποκαλυφθεί το σιχαμένο πρόσωπο του Θέμου Αναστασιάδη- το «Πρώτο Θέμα» στην κορυφή της αναγνωσιμότητας. Παράλληλα, η ιδιωτική τηλεόραση τον ανταμείβει, αυτόν τον ασυμβίβαστο κυνηγό της αλήθειας (!) με πολυετή ροζ εκπομπή, στην οποία εξάλλου έχουν παρελάσει όλοι οι σταρ του lifestyle.
Είχα καταγγείλει από τη δεκαετία του '80 και τον Κωστοπουλισμό και τον Τσαγκαρουσιανισμό ως εκπτωτικά φαινόμενα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Τον πρώτο για το μάτσο κωλοπαιδισμό του και το λαϊκίστικο μπρουταλισμό του και τον δεύτερο για τη δηθενιά ως αισθητική και το συνδικαλισμό της επιθυμίας. Αυτό που με εξόργιζε και με εξοργίζει είναι πως αμφότεροι παραμένουν ταλαντούχοι, δηλαδή επικίνδυνοι για όσους ξεγελιούνται από τη λάμψη του τσίγκου.
ΟΚωστόπουλος, ξεπουπουλιασμένος, επέστρεψε ως διασκεδαστής και ο Τσαγκαρουσιάνος επιμένει ακόμη να πουλάει το lifestyle ως αισθητική πρόταση. Παράδοξο: η «Κυριακάτικη Αυγή» δεν έχει ξεκολλήσει από τα 6.500 φύλλα, παρά την αναμφισβήτητη ποιότητά της και παρά την απογείωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Τις πταίει; Η μίζερη κομματίλα που συνεχίζει να χαρακτηρίζει την εφημερίδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και φαινόμενα του τύπου «εργατολόγος» Αλέξης Μητρόπουλος, που δεν ταιριάζουν ούτε στην αισθητική ούτε στην ιστορία της Αριστεράς. Ιδού ο ορισμός του μεταμοντέρνου. Να ψωνίζεις πολιτικές περσόνες από του Αυτιά. Κατά τα άλλα, οι δύο θάνατοι που προανέφερα εξακολουθητικά δείχνουν ποιο είναι το βαθύτερό μας πρόσωπο. Μόνο που αρνούμαστε να το δούμε.
ΥΓ. 1: Αταξινόμητη -και γι' αυτό απρόβλεπτη- βία είναι το φονικό βλέμμα που μου ρίχνει ο νεαρός με τα γουόκμαν στο Μετρό. Με θεωρεί υπαίτιο όλων των δεινών του και εν πολλοίς έχει δίκιο.
ΥΓ. 2: Βία επίσης είναι η ρετουσαρισμένη γιγαντοαφίσα του Τράγκα να με τιμωρεί στους δρόμους της πόλης που αγαπάω. Κάποιες εικόνες θα τις πληρώνουμε για καιρό ακόμα.
ΥΓ. 3: Βία ακόμα, τέλος, είναι τα κλειστά πανεπιστήμια, για τα οποία φταίνε τόσο οι πρυτανείες, τα μέλη ΔΕΠ κ.λπ. όσο και οι εκάστοτε ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας. Με τον ξερολισμό και την υποκρισία τους. Λιγότερο φταίνε οι διοικητικοί υπάλληλοι, έστω κι αν πολλοί απ' αυτούς έχουν προσληφθεί με σκοτεινές διαδικασίες και ψευδή προσόντα. Προφανώς απ' όλους τους παραπάνω υπευθύνους κανείς δεν έμαθε ποτέ για το όργιο μίζας που λαμβάνει χώρα σε σχεδόν κάθε εργολαβία των ΑΕΙ, δεκαετίες τώρα, χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί (κύριε Αυτιά μου).
Το ότι επωφελούνται λίγοι, δεν αθωώνει κανέναν από τους υπόλοιπους.
ΥΓ. 4: Ή, όπως θα 'λεγε και ο μέγας Πουλικάκος: «Πολλή αθωότης έπεσε στον τόπο τελευταία».
Του ΜΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ επ. καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών / enet.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr