Γελοίος, κατάπτυστος, σάτυρος, αποτρόπαιος, μίασμα, τέρας και όλα τα άλλα που δίκαια συνοδεύουν και χαρακτηρίζουν κάποιον ο οποίος κακοποιεί οιαδήποτε γυναίκα καθ' οιονδήποτε τρόπο. Όλα αυτά γνωστά (έως και βαρετά στην αναπαραγωγή τους) που τα ακούς συνεχώς και θα τα ακούσεις κατά κόρον και αύριο (Δευτέρα 25/11), ανήμερα της Διεθνούς Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.
Κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε βέβαια ποτέ με μία Διεθνή Ημέρα και λογύδρια σαν αυτό. Είναι όμως μια αρχή.
Προσπαθώ να αναλογιστώ εκείνα που μας έφεραν ως εδώ. Στο να υπάρχει δηλαδή ανάγκη να υπερασπίσουμε τις γυναίκες που κυκλοφορούν γύρω μας. Στο να υπάρχουν εν έτει 2013 άνδρες οι οποίοι εξακολουθούν να σηκώνουν κατ' εξακολούθηση χέρι στις γυναίκες τους.
Η βία κατά των γυναικών έπρεπε να έχει εξαλειφθεί την εποχή της εφευρέσεως του τηλέγραφου. Του τροχού. Της φωτιάς βασικά. Το συγκεκριμένο είναι ένα πρόβλημα το οποίο αναπτύχθηκε και ενδυναμώθηκε ανά τους αιώνες αλλά έχει τις ρίζες του βαθιά στην πρώτη ανθρώπινη ύπαρξη.
Θυμάσαι το πολύ αστείο σκίτσο που βλέπεις παντού με τον άνδρα νεάτερνταλ να χτυπά με το ρόπαλο του τη γυναίκα στο κεφάλι και να την σέρνει στη σπηλιά του; Για σκέψου πόσο αστείο δεν είναι μία μέρα σαν κι αυτή.
Δεν μπορώ να εντοπίσω ανθρωπολογικά εκείνα τα αίτια που οδήγησαν το ασθενές φύλλο να είναι κυριολεκτικά ασθενές έναντι της επιβολής του άνδρα. Να δεχτούμε το αυτονόητο; Ότι ο άνδρας είναι σωματικά πιο ισχυρός; Ας το δεχτούμε.
Και ας φτάσουμε με γρήγορα βήματα στη δεκαετία μας. Τη δεκαετία στην οποία τα παπούτσια μας είναι κατασκευασμένα ιδανικά για τα πόδια μας, το νυστέρι ενός χειρουργού δύναται να μας κάνει πιο όμορφους και βρισκόμαστε τόσο κοντά (και τόσο μακριά) από το σωματίδιο του Θεού. Εν έτει 2013 υπάρχουν άνδρες οι οποίοι εξακολουθούν να κακοποιούν τις γυναίκες τους, τις κόρες τους, τις μανάδες τους.
Θυμάμαι να γελάω πριν μερικά χρόνια πριν όταν ένας συνάδελφος είχε ανακαλύψει την ύπαρξη ενός συλλόγου κακοποιημένων ανδρών. Θυμάμαι να κλαίω όταν έμαθα για την γυναίκα ενός γείτονα, μια καλοκάγαθη κυρία που χαμογελούσε κάθε φορά που σε έβλεπε στο δρόμο και τα βράδια έκλεινε καλά τα πατζούρια για να μην ακούει η γειτονιά τις κραυγές της.
Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι ιδιόμορφες. Και είχε δίκιο ο καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης όταν μας δίδασκε ότι τα εγκλήματα πάθους είναι πολύ δύσκολα σε διαχείριση. Είναι πολύ δύσκολα να αποφευχθούν και να προληφθούν. Ακριβώς γιατί τα εγκλήματα πάθους (πόσο μάλλον οι πράξεις βίας) γίνονται εν βρασμώ, γίνονται πάνω σε έναν τσακωμό, γίνονται σε μια στιγμή που θολώνει το μυαλό.
Επικίνδυνος είναι κυρίως ο άνθρωπος που έχει κάνει τη βία συνήθεια στη ζωή του. Που χτύπησε μία φορά την γυναίκα του, δεν βρήκε αντίσταση, δεν βρήκε τιμωρία και θεώρησε ότι μπορεί να το κάνει όποτε θέλει. Να παίρνει τη δόση ανδρισμού του μέσα από αυτό κάθε φορά που θα θέλει να επιβεβαιωθεί.
Ας μην προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε κι εδώ την Αμερική.
Το να πεις ότι θα αντιμετωπίσεις μαζικά και παγκόσμια το φαινόμενο μοιάζει με το ανέκδοτο του Πολέμου κατά της Φτώχειας και του War on Terror.
Η αντιμετώπιση του φαινομένου οφείλει να γίνεται από την κάθε χώρα, την κάθε κοινωνία, την κάθε οικογένεια ξεχωριστά. Η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών μοιάζει κάτι δραστικό ενώ οφείλει να είναι φυσιολογικό.
Είναι θέμα παιδείας (πόσο γενικούρα αλλά πόσο αληθινό). Της κανονικής πρώτης παιδείας που έρχεται από το σπίτι μας. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν βρίσκονται σε γραφεία ψυχολόγων ως αποτέλεσμα ενδοοικογενειακής βίας; Πόσα παραδείγματα βίας κατά κάποιας γυναίκας δεν ξέρει ο καθένας μας; Όταν το πρότυπο του πατέρα είναι σαθρό, είναι αναμενόμενο η κοινωνία μας να γεννά εκ νέου άνδρες οι οποίοι θα κακοποιούν τις γυναίκες τους, τις κόρες τους, ακόμα και άγνωστες (λεκτικά αν όχι σωματκά).
Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε καλύτεροι από αυτούς τους άνδρες
Τουλάχιστον στην ελληνική κοινωνία είναι στο χέρι μας να δράσουμε. Να συμβουλέψουμε αν όχι να ρεζιλέψουμε τον φίλο μας που ξέρουμε ότι πράττει με αυτόν τον τρόπο. Να σπρώξουμε τα κορίτσια που ξέρουμε ότι υπόκεινται σε βία να αντιδράσουν, να μιλήσουν. Να φροντίσουμε ώστε τα δικά μας παιδιά δεν θα έχουν ποτέ τέτοιες εικόνες μπροστά τους ακριβώς επειδή το δικό μας χέρι δεν θα σηκωθεί ποτέ.
Έχω την ελπίδα ότι η γενιά στην οποία οφείλεται το φαινόμενο είναι η γενιά που φεύγει σιγά σιγά και παίρνει μαζί τις κακές της συνήθειες.
Έχω την ελπίδα ότι είμαστε πιο έξυπνοι και πιο ανθρώπινοι από τους πατεράδες μας...
ΠΗΓΗ: oneman
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Το ialmopia.gr επιτρέπει στον χρήστη να αναρτά τα σχόλια και τις απόψεις του σε επίκαιρα θέματα/συζητήσεις. Τα σχόλια και οι απόψεις αυτές εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές θέσεις του εκάστοτε χρήστη και δεν υιοθετούνται από το ialmopia.gr. Σε κάθε περίπτωση, ο χρήστης οφείλει να εκφράζεται με τρόπο ώστε να μην παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους. Σε αντίθετη περίπτωση, το ialmopia.gr διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείει το χρήστη από την εν λόγω υπηρεσία.
Με εκτίμηση, Η συντακτική ομάδα του ialmopia.gr