Αφιέρωμα: «Παίζοντας» με το Σύνταγμα από το 1875

Και αν νομίζετε ότι το επικύνδυνο "παιχνίδι" στα όρια της συνταγματικής εκτροπής, το οποίο απαξίωσε δεκάδες φορές κάθε έννοια κοινοβουλευτισμού, "παίζεται", όπως υποστηρίζουν αρκετοί Συνταγματολόγοι, μόνο τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, είστε γελασμένοι.


Σαν σήμερα, 30 Νοεμβρίου του 1874. Δύο χρόνια πριν, το 1873 έχει προηγηθεί η παραίτηση της κυβέρνησης Δεληγιώργη, υπό τον βάρος του σκανδάλου των Λαυρετικών, συνέπεια του οποίου η εκτίναξη της τιμής μετοχών των Μεταλλείων Λαυρίου.

Έτσι συνέβη και μπροστά στην προσπάθεια του βασιλιά Γεωργίου να βρει τον επόμενο πρωθυπουργό, ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο πολιτικής αστάθειας, στρέφεται στους τότε ηγέτες της αντιπολίτευσης.

Ο Θρασύβουλος Ζαΐμης δεν αποδέχεται την εντολή, όπως ακριβώς και ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, ο οποίος, παρά το γεγονός ότι απολαμβάνει την εμπιστοσύνη πολυάριθμης ομάδας Βουλευτών, διαφωνεί με τον βασιλιά σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.



Ο Γεώργιος θα στραφεί στον Δημήτριο Βούλγαρη, την δυναμική του οποίου εξέφραζαν μονάχα 12 Βουλευτές, γεγονός όμως που δεν τον αποτρέπει από τον σχηματισμό Κυβέρνησης και μετά από την ψήφιση κάποιων "δήθεν" δαπανών για τους πολιτικούς του φίλους, παραιτείται οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές.

Στις 23 Ιουνίου, όλως τυχαίως, Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (πρώην πρωθυπουργός) και Χαρίλαος Τρικούπης (το πλέον ανερχόμενο πολιτικό πρόσωπο της εποχής) δεν καταφέρνουν καν να εκλεγούν στην κοινή τους γενέτειρα, το Μεσολόγγι, ενώ ο Βούλγαρης κερδίζει τις εκλογές, έστω και χωρίς αυτοδυναμία.

Υπό αυτά τα δεδομένα ο χρόνος κυλά και φτάνουμε στο φθινόπωρο του 1974, όπου η Κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά στην ψήφιση του προϋπολογισμού για το οικονομικό έτος του 1975. Οι αντιπολιτευόμενοι δείχνουν αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν την ψήφιση των ρυθμίσεων που προετοιμάζει η κυβέρνηση, κάτι πολύ εύκολο να συμβεί, αφού βάσει του Συντάγματος και πιο συγκεκριμένα του άρθρου 56, για την εγκυρότητα της συνεδρίασης απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον των μισών Βουλευτών (95).



30 Νοεμβρίου και ο πρόεδρος του σώματος Ζάρκος, συγκαλεί συνεδρίαση για το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Εντελώς τυχαία, όμως, οι περισσότεροι βουλευτές της αντιπολίτευσης δεν ειδοποιούνται εγκαίρως από τους κλητήρες της Βουλής, με αποτέλεσμα στην αίθουσα να βρίσκονται σχεδόν αποκλειστικά οι Βουλγαρικοί βουλευτές.

Ο πρόεδρος της Βουλής, μέλος της παράταξης Βούλγαρη, διαπιστώνει το δίχως άλλο απαρτία, καταγράφοντας στα πρακτικά ως παρόντες αποχωρούντες αντιπολιτευόμενους Βουλευτές, που, σίγουροι ότι δεν υπήρχε απαρτία, αποχωρούσαν. Σύμφωνα με την μάλιστα με την απάντηση που δόθηκε στην αντιπολίτευση, οι αποχωρήσαντες λόγω του ότι δεν είχαν ζητήσει επίσημα την άδεια αποχώρησης, θεωρήθηκαν παρόντες.

Αποτέλεσμα, εφόσον η Βουλή είχε "απαρτία", ψήφισε τόσο τον προϋπολογισμό του οικονομικού έτους 1875, όσο και άλλα σημαντικά φορολογικά νομοσχέδια, με ρουσφετολογικό περιεχόμενο, απαραίτητα για την πολιτική ενίσχυση του πρωθυπουργού.

Παρόντες 85 μόλις Βουλευτές.

Η παραβίαση του Συντάγματος δεδομένη.



Αντιπολίτευση και Τύπος της εποχής, καταδικάζουν την εκτροπή και οι κυβερνητικοί Βουλευτές γίνονται στόχος της εξεγερμένης κοινής γνώμης, ύβρεων και προπηλακισμών.

Οι εφημερίδες της εποχής κυκλοφορούν αναγράφοντας πρωτοσέλιδα όλα τα ονόματα των Βουλευτών που έλαβαν μέρος στην απαξίωση του κοινοβουλευτισμού και των θεσμών, απακαλώντας τους "στηλίτες".

Ο χαρακτηρισμός προέρχονταν από την συνήθεια των Αρχαίων Ελλήνων να χαράσσουν τα ονόματα των προδοτών της πατρίδας σε μαρμάρινες αναθηματικές στήλες και αυτές να τοποθετούνται σε εμφανή σημεία στην πόλη, ώστε το όνειδος της προδοσίας τους να είναι αιώνιο.

Όλα τα παραπάνω γεγονότα, περνούν στην ιστορικά με τον χαρακτηρισμό "στηλιτικά".



Η Κυβέρνηση Βούλγαρη αναγκάστηκε σε παραίτηση, με τη νέα Βουλή να παραπέμπει τα μέλη της στο ειδικό δικαστήριο, το οποίο όμως ματαιώθηκε, αφού το 1877 και πριν την διεξαγωγή του ο Δημήτρης Βούλγαρη απεβίωσε.

πηγη:newsbomb