Αφιέρωμα: Ο Λεωνίδας του 1940

Ένας άγνωστος ήρωας που κράτησε ζωντανούς τους Έλληνες και καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία

Είναι γνωστό πως η Ιστορία που διδασκόμαστε στα σχολεία σταματά εκεί που αρχίζουν τα πολιτικά πάθη. Ενώ δηλαδή για τον αρχαίο κόσμο αφιερώνεται μεγάλο κομμάτι της διδακτέας ύλης, ο χώρος για τους σύγχρονους ήρωες μειώνεται έως λιγοστεύει επικίνδυνα. Η μνήμη όμως οφείλει να υπάρχει. Μία από τις πλέον ηρωικές μορφές των Ελλήνων που μένουν ξεχασμένες στο χρονοντούλαπο των ιστορικών είναι ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος.

Για άλλους αποτελεί ένα σύγχρονο Λεωνίδα, που με τους δικούς του 300 κράτησε το μέτωπο της Ηπείρου σε μία μάχη που έδειχνε άνιση και εξ' ορισμού χαμένη, ενώ για άλλους έμεινε στην Ιστορία ως ένας σύγχρονος Εφιάλτης που τα βρήκε με τον κατακτητή. Η δράση του όμως και η αποφασιστική συμβολή του στην απόκρουση των Ιταλών είναι αδιαπραγμάτευτη.

Γεννήθηκε το 1886 στο Κλειστό Ευρυτανίας και το 1904 κατατάχθηκε ως μόνιμος στο Πεζικό. Το 1911 ολοκλήρωσε τη Σχολή Υπαξιωματικών, ενώ έδωσε τις πρώτες του μάχες στους Βαλκανικούς Πολέμους και αργότερα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ως Λοχαγός. Το 1937 αποφοίτησε από τη Σχολή Πολέμου και με το βαθμό του υποστρατήγου ανέλαβε Διοικητής της 8ης Μεραρχίας Ηπείρου. Μετά τον τορπιλισμό της Έλλης ανήμερα της Παναγίας στο λιμάνι της Τήνου, η ελληνική κυβέρνηση είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως η σύγκρουση με την πανίσχυρη Ιταλία ήταν αναπόφευκτη.

Στα ανώτερα στρατιωτικά κλιμάκια είχε επικρατήσει η άποψη που ήθελε τον εχθρό να υπερτερεί σε καταλυτικό βαθμό, γεγονός που κατά τη γνώμη του επιτελείου καθιστούσε κάθε σύγκρουση με τους Ιταλούς μάταιη. Η 8η Μεραρχία του Κατσιμήτρου όμως βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή και ο υποστράτηγος έλαβε την "αυστηρή" παρότρυνση να συμπτύξει τις γραμμές του και να υποχωρήσει 200 χμ, ώστε να αφεθεί ένα κομμάτι της Ηπείρου στους Ιταλούς και η αποφασιστική άμυνα να δοθεί στα ενδότερα της χώρας, αρχής γενομένης από τα στενά της Αμφιλοχίας. Γραπτή εντολή, ουδέποτε όμως υπήρξε από το την πολιτική ή τη στρατιωτική ηγεσία που συνεδρίαζε στο υπόγειο του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετάνια της Αθήνας.

Ο Κατσιμήτρος όμως δε δέχονταν κουβέντα. Αντί για ημερήσια διαταγή κάλεσε το προσωπικό της Μεραρχίας του σε άμυνα και μάχη μέχρις εσχάτων προκειμένου να μη πέσει η ελληνική γραμμή άμυνας, καθώς θεωρούσε πως αν οι Ιταλοί περνούσαν την Ήπειρο, τότε θα έκαναν προέλαση σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Κι' έτσι έγινε. Έστησε τα στρατεύματα του στη νοητή γραμμή μεταξύ της Ελαίας Καλπακίου και του ποταμού Καλαμά, αποκρούοντας τις σφοδρές επιθέσεις των Ιταλών και κερδίζοντας χρόνο, ώστε τα υπόλοιπα ελληνικά στρατεύματα να προωθηθούν στο μέτωπο. Με απύθμενο ηρωισμό, οι άνδρες του έγραψαν χρυσές σελίδες στα βουνά της Πίνδου τρέποντας τις μεραρχίες των Ιταλών σε φυγή και αναγκάζοντας το στρατιωτικό επιτελείο να αναδιπλωθεί διορθώνοντας τις "εντολές" μάχης.

Η ανταρσία του Κατσιμήτρου έσωσε την Ελλάδα, ωστόσο η ανδρεία με την οποία πολέμησε, στιγματίστηκε αργότερα από τη συνθηκολόγηση του με τους Γερμανούς και τη συμμετοχή του στην Κυβέρνηση Τσολάκογλου. Όπως ο ίδιος τόνισε στο δικαστήριο των δοσίλογων, δεν ήθελε οι Έλληνες να έχουν Γερμανούς Υπουργούς, αλλά αντίθετα να συνεχίσει η ελληνική διοίκηση να είναι υπό ελληνικά χέρια "για να γλιτώσει ο λαός τα χειρότερα".

Το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο τον καταδίκασε το Φεβρουάριο του 1945 σε ποινή 5.5 ετών και έκπτωση από το βαθμό του, ωστόσο του δόθηκε χάρη το 1949 και αποφυλακίστηκε. Το 1951 αποκαταστάθηκε λαμβάνοντας προαγωγή στο βαθμό του Αντιστρατήγου, ενώ το 1954 εξέδωσε το βιβλίο "η Ήπειρος προμαχούσα", το οποίο από 1982 αποτελεί μέρος της επίσημης στρατιωτικής ιστορίας. Πέθανε το 1962 ξεχασμένος και αμφιλεγόμενος. Κανείς όμως ποτέ, δεν ξέχασε τους άνδρες που έδωσαν την ψυχή τους στα βουνά της Ηπείρου και οι οποίοι εμπνεόμενοι από τις διαταγές του Χαράλαμπου Κατσιμήτρου κράτησαν το ελληνικό έθνος όρθιο στην Πίνδο.

 

πηγη:newsbomb